Το Λάθος Της Φύσης

Όταν είσαι μικρός, στην εφηβεία και λίγο μετά, τότε δηλαδή που τρέχεις με κανένα μηχανάκι, μεθάς με κρασί της πλάκας και γενικώς κάνεις τις περισσότερες «αγριάδες» γιατί πιστεύεις ότι τίποτα δε σε αγγίζει, ότι είσαι σχεδόν άτρωτος, ότι θα μείνεις για πάντα νέος, τότε είναι που, αν είσαι κολλημένος με το ροκ, πιστεύεις αυτό που ο Νιλ Γιανγκ με ένα μόνο στίχο είπε καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο: «Είναι καλύτερα να καείς, παρά να ξεθωριάσεις».

Είναι σχεδόν παράλογο αλλά όσο κι αν κάποιος (όποιος) ροκ σταρ είναι ο καλύτερος φανταστικός σου φίλος, σχεδόν θέλεις να «την κάνει», ακριβώς πάνω στο ζενίθ, για να μην τον δεις να πέφτει, γιατί πιστεύεις ότι το ροκ είναι υπόθεση μόνο των νέων και όχι του… πατέρα σου. Μετά βέβαια μεγαλώνεις και καταλαβαίνεις το φαιδρό του πράγματος και αρχίζεις να εκτιμάς αυτούς που έχουν διάρκεια και κυρίως εκείνους τους λίγους που σε όλη αυτή τη διάρκεια μοιάζουν να κρατάνε ανέπαφο το knack που είχαν όταν πιτσιρικάδες. Ανθρώπους σαν τον Μπρους, τον Μπόουι, τον Λου Ριντ. Σαν τον Κιθ Ρίτσαρντς. «Για πολλά χρόνια κοιμόμουνα μόνο δύο βράδια την εβδομάδα. Αυτό σημαίνει ότι μάλλον έχω ζήσει περίπου τρεις ζωές περισσότερες από τον καθένα».

Θα περίμενες να είναι τρεις φορές πιο δύσκολο να θυμηθεί όλα όσα έζησε και μετά να τα χωρέσει στις 600 σελίδες της αυτοβιογραφίας του (Life). Ο Μικ Τζάγκερ, που ποτέ δεν πήρε τόσα ναρκωτικά το είχε προσπαθήσει στο παρελθόν, αλλά αναγκάστηκε να επιστρέψει την παχυλή προκαταβολή στον εκδοτικό οίκο γιατί, όπως είπε, δε μπορούσε να συνδέσει όλα τα κομμάτια του παζλ. Ο Κιθ, από την άλλη, είναι σα να μην ξέχασε ούτε μισό ενσταντανέ μιας ζωής «στο κόκκινο». Ούτε το πόσο γούσταρε τα ναρκωτικά («Μερικά από τα καλύτερα τραγούδια μου τα έγραψα την περίοδο που έπαιρνα ηρωίνη. Ήμουν ένας εκατομμυριούχος ροκ σταρ, αλλά για την πρέζα έπεφτα στον βούρκο. Αυτό με κράτησε σε επαφή με την άγρια πλευρά του δρόμου. Και ναι, μου έδωσε έμπνευση»). Ούτε το πόσο δε γουστάρει τον άσπονδο κολλητό του, Μικ («Εκείνος διάλεξε από νωρίς την κολακεία, που είναι ακριβώς σαν την πρέζα. Σε απομακρύνει από την πραγματικότητα. Εγώ πάλι, προτίμησα την πρέζα»). Ούτε το πόσο πολύ αυτός και οι υπόλοιποι Rolling Stones άλλαξαν τον κόσμο («Συζητούσα κάποτε με τον Τζον Λένον. “Το σύστημα απειλείται από εμάς, το καταλαβαίνεις;” μου είπε. Έσκασα στα γέλια. Γιατί ήξερα ότι είναι αλήθεια.»). Ούτε το πόσο τυχερός είναι που είναι ακόμη εδώ. («Το 1973 το New Musical Express έφτιαξε μια λίστα με τους 10 ροκ σταρ που ήταν πολύ πιθανόν να πεθάνουν. Με είχαν στο Νο.1.»). Σου κάνει για γερόντι αυτός ο τύπος;