Γράφει ο Διονύσης Ελευθεράτος
Αποκαρδιωτικός και πάλι ο Παναθηναϊκός, δεν κατόρθωσε - ίσως δεν το προσπάθησε κιόλας - να χρυσώσει κανένα χάπι. Παρέμεινε και στην Κοπεγχάγη συνεπής στην ... τραγικότητα της φετινής συνολικής παρουσίας του, σε έναν όμιλο του Τσάμπιονς Λιγκ που έδειχνε «κομμένος και ραμμένος» στα μέτρα του. Εκ των προτέρων, φυσικά, διότι εμπράκτως αυτά τα μέτρα αποδείχθηκαν πολύ κατώτερα των περιστάσεων.
Ο αποκαλούμενος ή αυτοαποκαλούμενος (ποια σημασία, έχει;) «πρέσβης» του ελληνικού ποδοσφαίρου, θαρρείς πως ζήλεψε ... το καλοκαιρινό ευρωπαϊκό κάζο του «αιώνιου» αντιπάλου του. Άφησε κλειδαμπαρωμένη την πρεσβεία μέχρι τέλους- δεν την άνοιξε καν για μια εθιμοτυπική αποχαιρετιστήρια δεξίωση. Συμμετείχε απλώς στο πάρτι της τόσο κεφάτης και ποδοσφαιρικά υγιούς Κοπεγχάγης, κομίζοντας το ίδιο πάνω- κάτω δώρο που της είχε κάνει και στο ΟΑΚΑ: έκανε μια ομάδα «στρωτή», καλά δουλεμένη και ορθολογική να μοιάζει με μικρή Ρεάλ (δεν λεω «μικρή Μπάρτσα», για λόγους που παραπέμπουν στο χρώμα της φανέλας των αξιέπαινων Δανών).
Σύμφωνοι, είμαι πρόθυμος να τα ακούσω όλα. Για λάθη καλοκαιρινά που βρίσκουν την αντανάκλασή τους και στις εμφανίσεις του ΠΑΟ στο ελληνικό πρωτάθλημα- για ό,τι θέλετε. Όμως τέτοιο ναυάγιο στο Τσάμπιονς Λιγκ, τέτοια έλλειψη στοιχειώδους τσαγανού δεν εξηγείται - και κυρίως δεν δικαιολογείται- απλώς και μόνο με την επίκληση θερινών στραβοτιμονιών.
Ξέρετε τι νομίζω ότι ήταν αυτό που σκιαγράφησε τη φετινή ευρωπαϊκή καθίζηση του Παναθηναϊκού, καθαρότερα κι από τα κάκιστα στατιστικά- βαθμών και τερμάτων; Η αγωνία με την οποία σε ολόκληρη τούτη τη βασανιστική διαδικασία ψάχναμε «καλά διαστήματα» της ομάδας, για να προαναγγείλουμε βελτιώσεις που είτε δεν φάνηκαν είτε γίνονταν ορατές μόνο με μικροσκόπιο. Στο Καζάν ο ΠΑΟ ήταν ανύπαρκτος επιθετικά, αλλά επειδή οι Ρώσοι τον απείλησαν 2-3 φορές κι όχι 6 ή 10 κοντέψαμε να υμνήσουμε το ...ανασταλτικό του σφρίγος, λες και αγωνιζόταν στο Μιλάνο, στο Μάντσεστερ, ή στο Μόναχο! Αν εμείς συνηθίσουμε να ρίχνουμε τις απαιτήσεις μας, μικρό το κακό. Αν όμως ο ΠΑΟ συνηθίσει σε τέτοια ευρωπαϊκά «κυβικά», το πρόβλημα είναι μεγάλο.
Εκτός εάν όλα αυτά τα σβήνει το «ουδέν κακόν αμιγές καλού» της περίπτωσης, δηλαδή η άνεση του ΠΑΟ να αφοσιωθεί εφεξής στον ανταγωνισμό του με τον άλλον φετινό ... στραπατσαρισμένο της Ευρώπης, τον Ολυμπιακό. Αν είναι έτσι, ας αναρτηθεί τουλάχιστον μια ταμπέλα στην εξώπορτα της ...πρεσβείας: «Θα ανοίξουμε πάλι όποτε δεν θα έχουμε κάτι σοβαρότερο να κάνουμε».
Κάποιος θα πει: «Κάθε ομάδα έχει δικαίωμα να κάνει μια κακή ευρωπαϊκή χρονιά». Άκου λεει. Και μια και δυο. Μετρήστε όμως πόσα χρόνια είχε ο ΠΑΟ να δικαιώσει απολύτως το ευρωπαϊκό του μέταλλο πριν από την πρόκριση του 2008 στους «16», συνυπολογίστε και τη φετινή νίλα και πείτε μου κατά πόσο το μέταλλο αυτό σας φαίνεται ανθεκτικό. Τι άκουσα από τη γαλαρία; «Αν κερδίσει πρωτάθλημα ο ΠΑΟ, ποιος θα τα θυμάται όλα αυτά; Τα γλέντια του Μάη μετρούν, όχι τα παθήματα του Δεκέμβρη». Τι άλλο μένει να ακούσω; Πως «πορείες κάνουν οι συνταξιούχοι», όπως έλεγαν μια φορά κι έναν καιρό ...άλλοι;
Πηγή: sportday.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου